|
||||||||
|
Dit album is een eerbetoon aan de vele plekken in Amerika waar de bereisde jazz tuba maestro Jim Self heeft geleefd en gewerkt. Het is een vervolg op My America dat hij zo’n 20 jaar geleden uitbracht, evenals toen met arrangeur Kim Scharnberg en met gebruik van diverse top jazz en studio muzikanten in Zuid Californië. Zoals Ron Stout (trompet, fluegelhorn), Bill Booth (trombone, euphonium), Scott Whitfield (trombone), Phil Feather (altsaxofoon, Engelse hoorn), Tom Peterson (sopraansax, tenorsax), John Chiodini (gitaar), Steve Fister (gitaar), Bill Cunliffe (piano, melodica), Ken Wild (contrabas, el. bas), Kendall Kay (drums), Brian Kilgore (percussie) en Jim Self op tuba, CC tuba, fluba, F “jimbasso”en BBb cimbasso. Veel van de muzikanten zijn ook lid van The David Angel Jazz Ensemble en speelden op het album, Out on the coast door Self uitgebracht in 2021. Self werkte voor alle belangrijke filmstudio’s in Hollywood sinds 1974, hij was te horen in meer dan 1500 films en honderden t.v. shows, zo was hij onder meer te horen in Jurassic Park en Lost in New York. Koos hij voor zijn album My America vooral voor nummers die geassocieerd kunnen worden met bekende Amerikaanse songs, hier koos hij voor nummers die corresponderen met steden, staten en regio’s die een hit waren in hun tijd, hij gaf wederom een vrije hand aan producer Scharnberg om zijn magie te laten horen in aparte en hippe versies en genoeg ruimte te geven aan de solisten om hun jazz improvisaties voor het voetlicht te brengen. De nummers laten de musici in verschillende samenstellingen horen waardoor de steeds veranderende dynamiek de luisteraar laat genieten van het begin tot het eind. Ik heb dit album gecategoriseerd als jazz, maar de nummers zijn zo bekend en de melodieën heel herkenbaar vooraleer er jazzsolo’s beginnen, dat de muziek aanspreekbaar is voor een groter publiek. Het gaat van start met “Chicago” geschreven door Fred Fisher in 1922, maar vooral bekend geworden door mr. Ol’ Blue Eyes oftewel Frank Sinatra. Het nummer was gewijd aan de feestjes en overdadigheid van de “roaring twenties”, Scharnberg geeft het nummer een vrolijke opening met een puur dixieland arrangement waarna de melodie de overhand neemt. “Bye the time I get to Phoenix”, het overbekende nummer van Jimmy Webb, krijgt hier een heerlijke versie met Self op de tuba die de melodie inzet, prachtig. Zo passeren er nog een aantal overbekende nummers de revue zoals de perfecte versie van Billy Joel’s “New York State of Mind” en een leuke mix van “Kansas City” met de versies van Leiber en Stoller (hit voor Wilbert Harrison) en het veel minder bekende nummer met dezelfde naam van Rodgers & Hammerstein , de band zorgt voor een leuke versie met een mix van swing en shuffles met prima solo’s van Booth op trombone, Chiodini op gitaar, Self op tuba, Feather op altsax en vooral de solo van Steve Fister die er een echte rocksolo tegenaan gooit op gitaar. Ik zal niet alle nummers hier bespreken , maar de combinaties van King of the road van Roger Miller en Route 66 van Bobby Troup is zeker noemenswaard, het leidt tot een fantastisch nummer waarin de twee nummers prima worden gemixt. Self speelde op diverse albums van Randy Newman, daarom is hier een fraaie versie te horen van “I love L.A.”, Self is hier te horen op cimbassos en Booth op euphonium, heel fraai. Zo zijn er nog zeer geslaagde versies te horen van “Chattanooga Choo Choo”, “I left my heart in San Francisco”, “Georgia on my mind” en als afsluiter “S.L.O. Blues” van Jim Self zelf, een lekkere vette funk blues met een superieure solo van zijn buurman Steve Fister op gitaar, een prima afsluiting van een uitermate geslaagd en leuk album in mijn oren en hopelijk in die van vele anderen. Jan van Leersum. Tracklist Line-up/Musicians |